Yaklaşık 20 yıl önce Mehdi’nin Diyarbekir (asıl adı Amed) Cezaevinde yaşadıklarını anlatan anılarını okumuştum… (Vahşetin Günlüğü, 1992, MELSA Yayınları). Benzeri ama daha az şiddette hakaret ve işkenceleri 12 Eylül 1980’den sonra yattığım Kartal Maltepe askeri ceza evinde yaklaşık bir yıl boyunca yaşamış ve tanık olmuştum. Diyarbakır ceza evinde yattıktan sonra çıkan arkadaşlarımın anlattıkları da Mehdi’nin anlattıklarıyla uyuşuyordu… Bu adamın anısını okursanız sizde zerre kadar vicdan varsa Kürt sorununa yaklaşımınız farklı olacaktır. O yıllar Diyarbekir Cezaevindeki çok yönlü işkencelere maruz kalan bir kişi TC’yi, hakimlerini, gardiyanlarını, ordusunu ve polisleri lanetlemediyse ya beyni zedelenmiştir veya insanlık onurunu yitirmiştir. Diyarbakır cezaevi Kürtlerin yaşadıkları işkence ve horlanma en az bir yüzyıldır ırkçı devletin uyguladığı sistematik zulmün bir kesitinden ibarettir. Türkiye’nin yerlileri olan bu halka reva görülenlerin hesabının sorulması için çalışmak ve Kürtler’e destek olmak yerine Kürtlerin maruz kaldığı zulmü küçültmeye çalışan bazı vicdansızların, “Biz de zulüm çektik. Hepimiz de haksızlığa uğradık ama yine devletimize övgüler dizdik” dediklerine defalarca tanık oldum. Kürtlerin çektiği zülmün onda birini çeken hiçbir insan böyle konuşmaz… Neyse… Umarım Mehdi’nin o kitabını bir yerden bulup okursunuz.