Ve ülkemde yasak olmasına rağmen her nasıl oluyorsa dört bir yanda örgütlenmiş tarikat ve cemaatlerden birinin ağına ben de düşmüştüm. İlk başta, bu tanışmanın ilahi bir tevafuk olduğu benimsetildi bana. Artık kafamda imana dair hiçbir problem kalmayacak, hepsinin cevabını Said ve Fethullah[4] verecekti. Mutmain olduktan sonra da dinime ve ülkeme hizmet etmeye başlayacak, hayatımın sonuna kadar “irfan ordusu”nun[5] bir neferi olacaktım (1994).