1 Ağustos 2013

Allah’ın elçileri “Biz de SİZİN GİBİ birer insanız” dediler (14:11; 18:110; 41:6). Halkın içinde halk gibi yaşadılar. Halk ile birlikte yemek yediler, halkın gittiği pazarlarda halk gibi dolaştılar (25:7; 25:20; 11:27; 14:10; 17:94; 23:33-34; 26:154,186; 26:15; 54:24; 64:6). Halktan farklı sakallar, elbiseler, cübbeler, şapkalar, takkeler, külahlar, fesler ve sarıklar kuşanarak ruhbanlık iddia etmediler… İsimlerinin önüne ve ardına övgüler dizmediler, dizdirmediler. Kimseye el ayak, kıl bacak öptürmediler. Halkı reaya olmaya, kendilerine kul olmaya, mukallit veya mürit olmaya davet etmediler. Halkı herşeyi sorgulamaya teşvik ettiler. Kalabalıkları, kutsanmış ataları, dogmaları, rivayetleri, miras aldıkları din ve kültürü sorguladılar. Tebliğlerine karşılık kimseden ücret istemediler. Rol yapmadılar. Gördükleri gibi oldular, oldukları gibi göründüler. Hata ve günah işlediklerini anladıklarına tövbe ettiler. Kimseyi hidayete ulaştırma, şefaatle kurtarma iddiasında bulunmadılar. Yetimlerden, yoksullardan, mazlumlardan, kadınlardan, hakları gaspedilen azınlıklardan yana yer aldılar. Kazık yemiş kabız olmuş adamlar gibi yürümediler. Elçilerin karizması ve etkisi meddahlara, tantanalı merasimlere, mal ve mülke, veya kelle sayılarına dayanmıyordu. Onlar halkı tevhide, özgürlüğe, barışa, ve adalete davet ettiler ve o değerlere uygun bir reformun örnekleri oldular.